Ο γεννημένος στις 10 Ιανουαρίου 1938 κεντρικός αμυντικός, είναι ένας από τους κορυφαίους στόπερ που έχουν φορέσει τη φανέλλα της ΑΕΚ και ένας από τους κορυφαίους αμυντικούς στην ιστορία του ελληνικού ποδοσφαίρου. Κωνσταντινουπολίτης βέρος, από πολύ μικρός έδειξε το ταλέντο του και έπαιζε ποδόσφαιρο στα Πράσινα Πουλιά όπου τον πρόσεξε ο επίσης αγωνισθείς στη μεσσηνιακή ομάδα, Κλεάνθης Μαρόπουλος. Μόλις σε ηλικία 17 ετών μεταγράφηκε στον ιστορικό Α.Σ. Πέραν Κωνσταντινουπόλεως (ή Πέρα Κλουμπ κατόπιν υποχρεωτικής αλλαγής από το 1922) όπου για τρία χρόνια απέδωσε πολύ καλό ποδόσφαιρο με αποτέλεσμα να κληθεί από την τουρκική ομάδα Μπεϊκόζ που τότε βρισκόταν στις πρώτες θέσεις του τουρκικού πρωταθλήματος, να υπογράψει επαγγελματικό συμβόλαιο. Ελάχιστοι ποδοσφαιριστές εκείνα τα χρόνια έβγαζαν τα προς το ζην από το ποδόσφαιρο και ο Αλέκος Ιορδάνου ήταν ένας από αυτούς.Συνέχισε τις εκπληκτικές εμφανίσεις και έφτασε μέχρι την κλήση στην εθνική Τουρκίας μόλις σε ηλικία 18 ετών (οι Τούρκοι έσπευσαν να προλάβουν για να μην τον “αρπάξει” η Ελλάδα) και μάλιστα σημείωσε 3 εμφανίσεις, παρά το εχθρικό κλίμα και τα βλέμματα από τους συμπαίκτες του. Ο Ιταλός κόουτς των Τούρκων όμως, δεν άκουγε τίποτα και ήθελε το Ρωμιό στην ομάδα πάση θυσία μαζί με τον τεράστιο Λευτέρη “Λεφτέρ” Αντωνιάδη. Παρέμεινε στην Μπεϊκόζ για τρεις σεζόν (με δύο 4ες και μια 3η θέση στο πρωτάθλημα) όταν το όνειρο μιας ζωής έγινε πραγματικότητα: τον καλεί στην Ελλάδα η μεγάλη ΑΕΚ, η ομάδα σύμβολο της Πόλης και η συνέχεια του Α.Σ.Πέραν για τους παλιούς Κωνσταντινουπολίτες. Την ίδια εποχή είχε δελαστικότατες προτάσεις από τη Φενέρ και τη Γαλατά, στο μυαλό όμως του Πολίτη αμυντικού ογκόλιθου ήταν μόνον η επιστροφή στην Ελλάδα για να φορέσει τα κιτρινόμαυρα.

Δέχεται να υπογράψει στην ΑΕΚ το 1962 παρά την απαγόρευση της ΕΠΟ (απαγορευόταν τότε να αγωνίζεται στην Α’ Εθνική επαγγελματίας ποδοσφαιριστής) εξ αιτίας της οποίας θα αναγκαστεί να περιμένει μπαράζ εφέσεων και δικαστικών μαχών μέχρι να φορέσει το δικέφαλο στο στήθος. Είναι και πάλι ο Κλεάνθης Μαρόπουλος εκείνος που έκανε τα αδύνατα-δυνατά για να παίξει αυτός ο σπουδαίος ποδοσφαιριστής στην ομάδα. Ο Ιορδάνου προσαρμόζεται αμέσως, κάνει τρομερές εμφανίσεις στην ΑΕΚ, οι οποίες αναγκάζουν τη Μπάγερν Μονάχου να χτυπήσει την πόρτα της ΑΕΚ για να τον αποκτήσει. Οι απαιτήσεις της ΑΕΚ είναι υπέρογκες, δύο φορές κλείνει την πόρτα στους Γερμανούς και το ίδιο πράττει και το 1965 με την Μπεσικτάς που δίνει γη και ύδωρ. Ο Ιορδάνου δεν θέλει να επιστρέψει στην Τουρκία, αρνείται ξανά το 1968 τη μεταγραφή στη Μπεσικτάς, παρότι ήδη 30 ετών (ηλικία απαγορευτική εκείνη την εποχή) και θέλει να συνεχίσει στην ΑΕΚ. Κατακτά με την ΑΕΚ όντας ακρογωνιαίος λίθος του οικοδομήματος, 2 Πρωταθλήματα (1963, 1968) 2 Κύπελλα (1964, 1966) και είναι μέλος της ομάδας του τελικού του Βαλκανικού Κυπέλλου του 1967, αλλά και των προημιτελικών του Κυπέλλου Πρωταθλητριών (σημερινό Τσάμπιονς Λήγκ) το 1969.

Αποχώρησε κατόπιν υπόδειξης του Στάνκοβιτς το καλοκαίρι του 1970 στο πλαίσιο της ριζικής ανανέωσης που έκανε ο Γιουγκοσλάβος προπονητής, μετακομίζοντας σε ηλικία 32 ετών στην ομάδα του Αιγάλεω, το οποίο οδηγεί στην εκπληκτική 4η θέση του πρωταθλήματος του 1971. Ολοκληρώνει την τεράστια καριέρα του με το παράπονο ότι δεν αγωνίστηκε στην Εθνική ομάδα (λόγω εκείνων των τριών εμφανίσεων με την Τουρκία) στα τέλη της δεκαετίας του ’70 στο Φωκικό, πριν μετακομίσει στον Αστέρα Ιτέας του οποίου παίκτης-προπονητής υπήρξε για μια διετία στις αρχές της δεκαετίας του ’80, όταν 44 ετών πια, εγκαταλείπει τη μεγάλη του αγάπη, το ποδόσφαιρο. Αποσύρθηκε στην Ιτέα όπου και έζησε με την οικογένεια του μέχρι τις 21 Σεπτεμβρίου 2019 όταν και έφυγε από την ζωή.