Νίκος Αλέφαντος – (1986/1987)

Γραφική καρικατούρα της περιοχής των Εξαρχείων που ταλαιπώρησε κατά καιρούς τον χώρο του Ελληνικού ποδοσφαίρου, άλλοτε σαν ποδοσφαιριστής και άλλοτε σαν υποτιθέμενος προπονητής.
Γεννήθηκε στις 3 Ιανουαρίου 1939 στην Αθήνα και από το 1956 ξεκίνησε την ενασχόλησή του με το ποδόσφαιρο, ως ποδοσφαιριστής. Η καριέρα του ως μεσοεπιθετικός άρχισε από τον Αστέρα Εξαρχείων και συνεχίστηκε στον ΑΟ Χαλανδρίου, στον ΠΑΟ ΡΟΥΦ, στον Ολυμπιακό Πειραιώς, στον Ατρόμητο Πειραιώς, στον Ολυμπιακό Χαλκίδας, στον Παναιγιάλειο, στον Πανελευσιναικό και στον Βύζαντα χωρίς οποιαδήποτε ιδιαίτερη διάκριση ενώ η θητεία του στον αγαπημένο του Ολυμπιακό Πειραιώς κατέγραψε τον … εντυπωσιακό αριθμό της ΜΙΑΣ συμμετοχής. Απ’ όσους είχαν την ευκαιρία να τον απολαύσουν εν δράσει χαρακτηρίζεται άτεχνος και αναποτελεσματικός.
Απαλλάσσοντας τους αγωνιστικούς χώρους από το μαρτύριο της παρουσίας του, είχε την ατυχή έμπνευση της ενασχόλησης με την προπονητική θεωρώντας ότι η λαθραία παρακολούθηση προπονήσεων μεγάλων ομάδων του εξωτερικού σκαρφαλωμένος σε λόφους και δέντρα με όπλο του ένα ζευγάρι κυάλια θα του προσέδιδε την απαιτούμενη εμπειρία και γνώση. Σε μια τέτοιου είδους … επιχείρηση και γινόμενος αντιληπτός από τον Έρνστ Χάπελ, απολαμβάνοντας την φιλανθρωπική διάθεση του τελευταίου φιλοξενήθηκε στις εγκαταστάσεις του προπονητικού κέντρου. Ο ίδιος ο Αλέφαντος “μετέφρασε” κατά το δοκούν την όλη ιστορία με την φράση “Εγώ και ο Χάπελ φτιάξαμε το 3-5-2 στο παγκόσμιο ποδόσφαιρο” ενώ προσπάθησε μεγαλόκαρδα να μεταλαμπαδεύσει τις εμπειρίες του στους εν Ελλάδι φίλους και γνωστούς εν μέσω κρασοκατανύξεως και χρησιμοποιώντας … κεφτέδες για την αναπαράσταση παικτών, θέσεων και συστημάτων ανάπτυξης. Η οργή του δε, όταν αντιλαμβανόταν την έλλειψη “παίκτη – κλειδιού” για την λειτουργία της ομάδας, εκφραζόταν συνήθως με την φράση “Ποιός έφαγε ρε εσείς τον σέντερ φορ ?”.
Η κατά καιρούς ανάγκη των διοικήσεων διαφόρων ομάδων να αποστρέψουν από πάνω τους τα φώτα της δημοσιότητας για προφανείς λόγους, προσέφερε περιστασιακά στον Αλέφαντο θέσεις εργασίας ως προπονητής και κυρίως ως “μαγνήτης” των ΜΜΕ με τις συνήθεις αλλοπρόσαλλες δηλώσεις και συμπεριφορές του. Συμπληρώνοντας περίπου 77 μήνες εργασίας σε 25 ομάδες, καρπώνεται τον διόλου ευκαταφρόνητο μέσο όρο παραμονής σε ομάδα των … 3 μηνών, με ακατάρριπτο βέβαια στο διηνεκές το ρεκόρ παρουσίας του το 2002 στον Φωστήρα για το … συγκλονιστικό διάστημα των ΤΡΙΩΝ ΩΡΩΝ ενώ στο “εκθαμβωτικό” παλμαρέ του μετά από 35 χρόνια σαν προπονητής καταγράφονται δύο άνοδοι ομάδων στην Α’ Εθνική και 1 Κύπελλο Κύπρου …..
Σε μια δυστυχή για την ΑΕΚ συγκυρία, η διοίκηση Ζαφειρόπουλου εν μέσω λαϊκής κατακραυγής τοποθέτησε τον Αλέφαντο στην άκρη του Ενωσίτικου πάγκου τον Δεκέμβριο του 1986. Μετά από τις δύο πρώτες αγωνιστικές με νίκες της ομάδας “από κεκτημένη ταχύτητα”, το έργο του ιδιόρρυθμου προπονητή αρχίζει να … αποδίδει και η Ένωση με αυτόν στον πάγκο καταγράφει 5 ήττες, 4 ισοπαλίες και μόλις 4 νίκες.
Το οξύμωρο είναι ότι σε μία από αυτές τις νίκες, στις 11/4/1987 απέναντι στον Απόλλωνα Καλαμαριάς στο ΟΑΚΑ, ο Αλέφαντος προβαίνει στο μεγαλύτερο από τα εγκλήματα που διέπραξε εις βάρος του Ελληνικού ποδοσφαίρου. Ο ανεπαρκής τεχνικός, που δύσκολα μπορεί να “σταθεί” απέναντι σε στοιχειωδώς καλό ποδοσφαιριστή, είναι φυσικό να εξαφανίζεται ως κακάσχημος νάνος απέναντι στο τεράστιο μέγεθος του Θωμά Μαύρου και έτσι ο “κυρ-Νίκος” αποφασίζει συσκεπτόμενος με τον εαυτό του, την καρατόμηση του Ενωσίτη θρύλου από την ομάδα.
Στο 80′ του αγώνα κι ενώ το σκορ ήταν ήδη 2-0, δίνει εντολή να σηκωθεί η πινακίδα με το “11” για αλλαγή. Ο Μαύρος, ο οποίος έπαιζε εκείνη τη μέρα για πρώτη φορά βασικός στο πρωτάθλημα μια και προερχόταν από σοβαρό τραυματισμό, αποχωρεί απογοητευμένος. Δεν θα έμπαινε ποτέ ξανά στο γήπεδο, με τη φανέλα της ΑΕΚ… Το τι ακολούθησε, δεν περιγράφεται. Ο κόσμος της ομάδας πήρε αμέσως το μέρος του Μαύρου και αποδοκίμασε έντονα τον Αλέφαντο την ώρα της αλλαγής. Ο ιδιόρρυθμος τεχνικός υπερασπίστηκε τον εαυτό του στη συνέντευξη Τύπου, προβαίνοντας σε ένα παραλλήρημα με άπειρα κενά λογικής, άξιο παρακολούθησης μιας και έχει διασωθεί και δημοσιεύεται στο διαδίκτυο, όπου λίγο πολύ χαρακτηρίζει τον Μαύρο “τελειωμένο” ποδοσφαιρικά και ανήμπορο να βοηθήσει την ομάδα. Η διοίκηση Ζαφειρόπουλου συναινεί εγκληματικά στην άποψη του αλλοπρόσαλλου τεχνικού, ο Θωμάς Μαύρος φεύγει από την ΑΕΚ το καλοκαίρι του 1987 και μεταγράφεται στον Πανιώνιο, με τον οποίο στην επόμενη σαιζόν αναδεικνύεται ξανά πρώτος σκόρερ του Πρωταθλήματος. Ο Αλέφαντος και η διορατικότητα ζούσαν σε διαφορετικούς πλανήτες και μόνη συνέπεια του εγκλήματος του παραμένει η μέχρι και σήμερα αποδίδουσα “τα του Καίσαρος τω Καίσαρι” αναφορά του Θωμά στο πρόσωπο του αποκλειστικά με τις φράσεις “ένας προπονητής” ή “κάποιος προπονητής”.
Έχοντας όλα τα τυπικά γνωρίσματα του ανθρώπου χωρίς ικανότητες, έβριθε προλήψεων και δεισιδαιμονιών με κορωνίδα όλων το “γούρικο” κόκκινο κοντομάνικο μπλουζάκι που δεν αποχωριζόταν ακόμη και σε συνθήκες πολικού ψύχους ενώ η παντελής έλλειψη παιδείας τον οδηγούσε επανειλημμένα σε εξατομικευμένη προφορά ονομάτων αλλοδαπών παικτών ή προπονητών προκαλώντας γενική θυμηδία και τροφοδοτώντας ατέλειωτες ώρες και σελίδες σατιρικών εκπομπών και κειμένων.
Ο κατάλογος των ομάδων τις οποίες ταλαιπώρησε σαν προπονητής είναι μακρύς και κατέληξε στην τελευταία του παρουσία για 5 μήνες στον Ολυμπιακό της περιόδου 2003-04, όπου εξαργύρωσε τις επιταγές ατελείωτων δηλώσεων κολακείας προς το πρόσωπο του Σωκράτη Κόκκαλη. Στο τέλος αυτής της θητείας και χάνοντας οι ερυθρόλευκοι το Πρωτάθλημα απο τον ΠΑΟ, ο γραφικός κόουτς έμεινε να εκλιπαρεί τον Κορίνθιο διαιτητή Γιώργο Δούρο για να συνομιλήσει μαζί του στον τηλεοπτικό “αέρα” και με οικοδέσποινα την Έλλη Στάη απολογούμενος για την διαιτησία του στο ντέρμπυ των “αιωνίων”, πίσω από την οποία ο Αλέφαντος διείδε -ως συνήθως- μια ακόμη συνωμοσία εις βάρος του.
Το σύνδρομο των εις βάρος του συνωμοσιών και η εκ του ιδίου απονομή στον εαυτό του, του τίτλου του “Λαϊκού Ήρωα” τον έχουν ανεξήγητα οδηγήσει και στην συγγραφή δυο πολυσέλιδων πονημάτων με τους ευφυείς και χαρακτηριστικούς του ανδρός τίτλους “Από τη Φτώχεια στην Αναγνώριση” (1985) και “Τα Πάντα Όλα” (2013) προσφέροντας άπειρες στιγμές γέλιου στο ενεργητικό της Ελληνικής πεζογραφίας.
Ο Νίκος Αλέφαντος έφυγε από τη ζωή στις 23 Ιουνίου 2020.